Gazeta Razem 2006 10 (Oktober 2006)
Dit is het tiende nummer van Gazeta Razem 2006 10 (Oktober 2006).
Gazeta is de nieuwsbrief van de Stichting Razem in De Bilt, die de contacten onderhoudt voor de jumelage van de Gemeente De Bilt met de Gemeente Miescisko in Polen.
De inhoudsopgave van Gazeta Razem 2006 10 (Oktober 2006):
Inhoud
1. Van de voorzitter
2. Poolse gasten bezoeken voor de elfde keer het Groenhorst College
4. Bezoek Poolse gasten van 18 tot 22 april 2006
5. Groenhorst College bezoekt Mieścisko
6. Gezocht: Gastgezinnen!
6. Reis naar Karpacz
7. Reis verslag Polen kamp 2006 reünie
12. Voor het eerst naar Polen
12. Opnieuw naar Polen, nu naar Mieścisko
14. Een korte impressie van het bezoek van 1 t/m 5 september aan Mieścisko in Polen
16. RAZEM September 2006
22. Wat een heerlijke septembermarkt uitwisseling
22. Wie gingen er dit jaar met Razem naar de markt?
En hier volgt de tekst van Gazeta Razem 2006 10
oktober,2006
Razem, het Poolse woord voor ‘samen’.
Ons bestuur bestaat uit:
Voorzitter: Tineke Cramer
Secretaris: Joop Rossewij
Penningm: Kees Floor
Lid: Jean Rijksen
Lid: Hanka Vossen
Lid: Hedy van Zijl
Van de voorzitter
Terwijl ik achter mijn pc zit en overdenk, wat ik deze keer zou willen schrijven, passeert gelijkertijd een hele revue aan activiteiten, die wij in de loop de jaren georganiseerd hebben. Het lijkt wel dat de “Razem familie” steeds uitgebreider wordt. Heel erg leuk. Zeker het laatste jaar hebben we als bestuur tesamen met de vele vrijwilligers het nodige werk verzet. De voorjaarsgroep, de reunie van het jongerenkamp met daaraan gekoppeld de andere reisgenoten naar Karpacz, de schoolmeubels, die verzonden moesten worden, de St. Michaelsmarkt, het brandweerfeest en straks het schoolorkest en het gebeuren rond het afscheid van burgemeester Tchernoff. Allemaal leuke uitwisselingen om elkaar beter te leren kennen, want daar ging het toch uiteindelijk allemaal om. Het vorige bestuur van Maartensdijk en Mieścisko heeft niet voor niets het Poolse woord Razem (Samen) uitgekozen. Wat is de werkelijke betekenis van dat samen (Razem)? Het woordenboek Van Daele omschrijft samen als volgt. Samen: met elkaar, in elkaar gezelschap vertoeven, bijeen zijn. Bij het woord samen wordt veelal aan twee personen gedacht, maar je kunt ook allen samen zijn, met elkaar aan dezelfde handeling bezig zijn. B.v. samen op reis gaan, samen uit samen thuis, samen iets ondernemen, het samen eens zijn. Genoeg over het woordenboek. Waar ik naar toe wil met deze omschrijvingen is naar onze eigen “Razem familie”. Iedere vrijwilliger, gastgezin, of inbreng wordt door ons bestuur gewaardeerd. Het maakt niet uit of hij of zij nou een grote of een kleine bijdrage levert. Wij waarderen een ieder. Daarom zijn wij ook terughoudend om één persoon in het zonnetje te zetten, want dan is er altijd weer baas boven baas. Wat dat betreft verschillen we met onze vrienden in Polen. Wij zitten meer op de lijn zoals het verwoord is in het woord Razem. Samen een bijdrage leveren, mensen uit De Bilt en Mieścisko, om op deze manier te werken aan een betere verstandhouding tussen mensen. Elkaars land ook beter leren kennen. Vanuit die gedachte kunnen wij misschien ook meer respect opbrengen voor elkaar. Het klinkt erg idealistisch, het is wel het uitgangspunt van een jumelage, in ons geval de vriendschapsband tussen twee dorpen waar mensen wonen, die een heel verschillende achtergrond hebben, omdat ze in een andere maatschappij zijn grootgebracht. Er zijn natuurlijk ook veel gewone overeenkomsten, zoals velen al zelf hebben kunnen zien en ervaren. Een ieder van ons zal ook wel de ervaring kennen van een blij gezicht, gezelligheid, misschien van een blijvende vriendschap. Niemand in onze “Razem familie” behoeft zich op de borst te kloppen, we proberen het met elkaar dus samen te doen, ieder met zijn of haar mogelijkheden. Wij als bestuursleden hebben de taak om alles zo goed mogelijk in goede banen te leiden. Razem De Bilt onderhoudt de directe contacten met de gemeente Mieścisko, andersom gaat het iets anders. De contacten vanuit Mieścisko lopen via ons bestuur, omdat wij als Stichting Razem van de gemeente De Bilt zijn aangewezen om deze te onderhouden. Ons bestuur stelt samen met Razem Mieścisko ieder jaar een programma op, ook besluiten wij gezamenlijk waar de opbrengst van de St. Michaelsmarkt naar toegaat. Omdat wij een officiële jumelage hebben, krijgen we niet alleen een subsidie van de gemeente maar ook vaak van de Europese Unie. Voor het schoolorkest uit Mieścisko, die in november in De Bilt zullen komen, krijgen we die subsidie helaas niet. Daarom wil ik een beroep op jullie doen om I of 2 kinderen een aantal dagen in huis te nemen. Zie de oproep in deze Gazeta. Vaak loopt het organiseren van alles heel gemakkelijk, een ieder kan zich vinden in wat het bestuur besluit, soms gaat het wat moeilijk en bewandelen sommigen eigen wegen, dat geeft onduidelijkheid. Jammer, maar het is niet anders. Ik heb geleerd in mijn bestuurlijk leven om oplossingen te zoeken, als dat niet mogelijk is daar niet meer moeilijk over te doen. Een ieder moet dan maar zijn eigen weg gaan. We zullen maar zeggen dat moeilijkheden in ieder “gezin’voorkomen, daar stappen wij wel overheen en gaan we gewoon door met onze vrijwilligers die ons ondersteunen. Want ons motto blijft Razem in Mieścisko en in De Bilt.
Tineke Cramer-de Groot.
Poolse gasten bezoeken voor de elfde keer het Groenhorst College
Op dinsdagavond 18 april kwamen de Poolse gasten uit Mieścisko na een zeer voorspoedige reis tegen 21.00 uur aan in Maartensdijk. De gastfamilies (onze eigen leerlingen) konden al snel één of twee kinderen meenemen naar huis. De Poolse leraren waren deze dagen te gast bij dhr. Wienke en dhr. en mevr. Dijkstra. Gelukkig konden we voor de beide chauffeurs weer terecht bij de familie Bitter. Aangezien de uitwisseling van de Groenhorstleerlingen met de kinderen van de school in Mieścisko al elf jaar plaatsvindt, is er duidelijk sprake van een zeer vriendschappelijke band. Het programma van de eerste dag was: rondleiding door het Vitesse-stadion, klimmen bij een klimwand, daarna heel even winkelen en vervolgens naar Burgers Zoo. Op de terugweg heeft de groep gegeten bij Mc Donald’s in Veenendaal waarna nog een bezoek gebracht werd aan het Rosarium in Doorn waar het enthousiasme voor het trampolinespringen, skelteren en midgetgolf wederom zeer groot was. Donderdag stond pretpark de Efteling op het programma. Elke keer weer is dat een garantie voor een spectaculaire dag!! Na de avondmaaltijd op school, uitstekend verzorgd door een lerares en enkele behulpzame leerlingen, én een verrukkelijk ijsje van de C 1000, was er voor de Poolse kinderen en hun Nederlandse vrienden een leuke, zeer gezellige disco bij Sojos. Op vrijdag zijn de kinderen in Huizen wezen bowlen, waarna ze, samen de leerlingen van het gastgezin, naar zwembad De Biezem in Laren gingen. ’s Middags hebben ze de binnenstad van Utrecht bezocht. In de avonduren konden de kinderen samen met het gastgezin leuke dingen ondernemen. De leraren, chauffeurs én Martin Bitter genoten die avond van een heerlijke wokmaaltijd in Utrecht. Na een korte nacht zijn de gasten op zaterdagmorgen om 7.00 uur weer vertrokken naar Mieścisko. Gelukkig is de scheiding voor korte tijd, want van 29 mei t/m 2 juni bezoekt het Groenhorst College Mieścisko alweer voor de twaalfde keer met een groep tweedeklassers, die er voor de eerste keer naar toegaan. Iedereen kijkt daar nu al naar uit
Bezoek Poolse gasten van 18 tot 22 april 2006
Na enige onduidelijkheid over de komst van onze gasten, krijgen we bericht uit Mieścisko, dat dit bezoek zou plaatsvinden in april en niet zoals altijd in mei. Op dinsdagavond l8 april stonden we op de parkeerplaats naast het huis van Jean om onze gasten te verwelkomen. En daar waren ze, het bekende busje met Piotr als bestuurder. Het waren ditmaal allemaal dames, die werkzaam waren bij de gemeente, de bank, op het gezondheidscentrum of het belastingkantoor. Zoals altijd hebben we ons programma zo aangepast, dat er tijd is om steden te bezoeken en nieuwe ervaringen op te doen. Deze keer hebben we in verband met de samenstelling van de groep ook een rondleiding door het gemeentehuis opgenomen. Dinsdag na de koffie bij mij vertrokken we naar Delft, de stad waarvan de geschiedenis verweven is met het koningshuis. We brachten een bezoek aan de Nieuwe Kerk, de Oude Kerk, het stadhuis en we zijn in de mooiste hofjes geweest. Na de gure ochtend hebben we op een bankje onze lunch verorberd. Vervolgens gingen naar het café “Uit de Kunst”, waar we in het bijzondere interieur tussen de planten en vogels een kopje koffie dronken. Daarna was er tijd om wat rond te lopen, winkels te bekijken en voor Piotr en Sjef gelegenheid om foto’s te maken, een hobby, wazar ze allebei aan verslaafd zijn. Na de drukke maar ook leuke dag keerden we terug, waarna velen van ons van de gastvrijheid van Dilia en Henk mochten genieten bij een uitstekend smakende Chinese maaltijd. Die avond sluiten we af bij Tineke en Wijnand bij een kop koffie en zelfgemaakte taarten. Donderdag vertrok de groep naar Amsterdam. Behalve Tineke gaat ook Renia mee. Op de agenda stond het Rembrandthuis en het Joods Historisch Museum. Er werd ook tijd gevonden om even te rusten en een typische oer-Hollandse lekkernij te proberen, een broodje met gehaktbal in zuur beleg. Amsterdam blijft altijd een gewild programmapunt voor onze gasten: wat is nog leuker dan slenteren door die oude straatjes. Et is altijd iets nieuws te ontdekken en aan de sfeer te proeven. Vrijdagochtend kregen we een rondleiding door het gemeentehuis en werden we door de burgemeester ontvangen. We hebben natuurlijk ook het Poolse bankje laten zien, dat in de hal van het gemeentehuis staat. In de trouwzaal werden we door Tineke in vol ornaat verwelkomd. Na de door de gemeente aangeboden lunch vertrokken we naar Huis Doorn )waar we een heel interessante rondleiding kregen. Er was ook nog tijd om te wandelen door het park, het weer was bijzonder aangenaam. We keerden op tijd thuis, want de nette kleren moesten uit de koffer gehaald worden: de Poolse gasten waren door de burgemeester en zijn echtgenote bij hen thuis uitgenodigd voor een diner. Het werd een gezellige avond rond de grote tafel, waar we genoten van hun beider gastvrijheid en van de kookkunst van mevrouw Tchernoff. En dan is het moment om afscheid te nemen. Zaterdagochtend vroeg vertrokken onze gasten in de regen naar huis. Het was leuk, alles liep zoals het moest, maar dat zou niet mogelijk zijn geweest zonder alle mensen die meedraaiden en ons hielpen. Onze dank daarvoor.
Hanka Vossen
Groenhorst College bezoekt Mieścisko
Voor alweer de twaalfde keer brachten 2″ klassers van het Groenhorst College in Maartensdijk, een bezoek aan Polen. Dit in het kader van de uitwisseling met leeftijdsgenoten uit Mieścisko. Na een vlotte heenreis werd de groep ’s avonds om2l.30 uur buitengewoon hartelijk ontvangen door de plaatselijke bevolking. Door uitval van de elektriciteit werden de leerlingen buiten, voor de school, bij schemering aan de gastgezinnen meegegeven. De leerlingen verbleven alleen óf per tweetal bij hun gezin, waar ze gedurende hun verblijf van een fantastische verzorging hebben genoten. De gastvrijheid heeft de hele groep totaal overdonderd. Soms moest er, buiten het Engels, Duits en zelfs een beetje Pools om, met handen en voeten gecommuniceerd worden om het taalprobleem te overbruggen. Het was een nuttige ervaring voor de leerlingen om te merken hoe men op deze manier redelijk gemakkelijk kan communiceren met leeftijdsgenoten uit het buitenland. De eerste dag was er voor de groep een programma in Poznan, waar een zeer leerzaam bezoek werd gebracht aan een voormalig concentratiekamp met bijbehorend museum. Uiteraard was er ook tijd om te winkelen in het oude centrum en zijn de leerlingen nog wezen rodelen en bowlen. Vervolgens werd er gegeten bij de Mc Donald’s in Poznan. Na het eten ging men nog even naar een heel groot winkelcentrum. De volgend e dag zijn ze met een oud treintje vanuit Wenecja naar Biskupin (een soort openluchtmuseum) geweest. Ter plekke kon men meedoen aan activiteiten zoals die vroeger plaatsvonden, zoals bijlwerpen, paardrijden etc. ’s Middags werd er een bezoek gebracht aan Gniezno. Uiteraard is ter plekke de beroemde kathedraal bekeken, waarna er nog wat gewinkeld kon worden. De dag werd afgesloten met een maaltijd bij de gastfamilies en daarna zochten de Poolse en Nederlandse kinderen elkaar op om de avond op een gezellige manier door te brengen. De derde dag stond ’s morgens in het teken van sportactiviteiten maar deze moesten spoedig vanwege regen afgelast worden. Als alternatief werd er binnen in de gymzaal een volleybalwedstrijd Polen – Nederland gespeeld, welke het aanzien zeker waard was. Na een broodje wordt in de kantine van de school bezochten de leerlingen de groten steen, die het symbool vormt voor Mieścisko en omgeving. Verder reden ze ook nog naar het zeer bijzondere kerkje van Podlesie. Een kerkje waarvan je er in Nederland geen gelijke vindt. Toen terug naar school, waar het schoolorkest speciaal een uitvoering gaf voor hun Nederlandse gasten. Dit was een leuk initiatief temeer het orkest net nieuwe instrumenten had kunnen aanschaffen van het sponsorgeld van de Groenhorst-leerlingen. De Poolse directeur werd nog in het zonnetje gezet vanwege zijn jarenlange betrokkenheid bij de uitwisseling. Omdat hij dit jaar met pensioen gaat heeft het Groenhorst College hem bedankt met een horloge voorzien van inscriptie, wat zeer werd gewaardeerd. Aan het eind van de middag was er nog een officiële bijeenkomst voor de leraren in de school van Mieścisko. ’s Avonds werd het verblijf in Mieścisko en omgeving op een fantastische manier afgesloten in de plaatselijke disco, wat elk jaar weer een terugkerend feest is. De terugreis die op vrijdag 2 juni om 7.30 uur ’s morgens begon, verliep helemaal naar wens. Om 21.15 uur kwamen de inmiddels vermoeide leerlingen én leraren op school aan. Allen die mee waren bewaren aan deze trip naar Polen buitengewoon goede herinneringen en men hoopt dat het Groenhorst College nog jarenlang de zeer nauwe band met de Poolse vrienden in stand kan houden.
Gezocht: Gastgezinnen!! ! !
Voor het onderbrengen van de schoolband uit Mieścisko, zijn wij op zoek naar gastgezinnen. V/ij denken, dat er bij plaatsing van tweetallen +’25 gastgezinnen nodig zijn. Zij komen in november van maandag 6 november (’s avonds) tot zaterdag 11 november. Nog niet iedereen is ondergebracht. U kunt zich opgeven bij: Tineke Cramer, tel. – Jean Rijksen, tel.
Reis naar Karpacz
Van 15 juli tot en met 22 juli zijn we mee naar Karpacz in Polen geweest. Mee, want het echte reisgezelschap bestond uit een groep van 15 jongeren die óf al vroeger in Mieścisko geweest waren óf met een uitwisseling van scholen al eerder in contact gekomen waren met Poolse leeftijdsgenoten. Ons gezelschap in eerste instantie gezocht om de bus te vullen en zo de reiskosten te drukken, kreeg een eigen programma aangeboden en reisleiders waren Jean Rijksen en Hedy van Zijl. Voor deze groep van28 mensen, die elkaar niet of nauwelijks kenden, was het afwachten wat het programma zou brengen. En voor de reisleiding was het afwachten hoe de groep op elkaar zou reageren en toch ook hoe het in Nederland bedachte programma zou uitvallen. Zaterdag 15 juli om 6 uur ’s ochtends kwam een bont gezelschap samen op het terrein bij de begraafplaats (!) in Maartensdijk. Met onze tijdelijke chauffeur, die ons tot bij Hannover bracht, gingen we op stap. Wat slaperige gezichten en de eerste kennismakingsgesprekken. Stoppen om het twee uur en overname van het stuur in de omgeving van Hannover door Jean, dat meteen wat langere rijtijden inlaste. Het passeren van de Poolse grens duurde toch nog wel zo’n drie kwartier, zodat we uiteindelijk ’s avonds tegen achten in Karpacz aankwamen. Jean had ons al verteld dat het, door hem in maart besproken hotel niets van onze komst afwist en dat we alsnog in een ander hotel zouden worden ondergebracht. Even zoeken, het als eerste geboekte hotel lag in het centrum, maar helaas reden we Karpacz weer bijna uit. Dat rood en gele hotel zou toch niet het onze zijn? Het bleek wel zo te zijn. Met onze bagage sjouwden we naar de tweede verdieping, die voor ons gereserveerd was. Die trappen breken je dan wel even op en dan te bedenken dat je elke keer dat je naar je kamer gaat dezelfde weg moet afleggen (het pad der verdoemden, noemde één onzer deze weg). Maar na het eten en een goede nachtrust zag het leven er weer geheel anders uit en begonnen we opgewekt aan ons programma. Even wennen nog aan het Poolse ontbijt, gekookte worsten zijn wij niet gewend. Tomatenketchup aangezien voor rozenbotteljam, maar nu konden we lachen om onze vergissingen. Zoals wij even aan de Poolse gebruiken moesten wennen, zo moesten de Polen even aan onze gebruiken wennen. Geen sleutel achtergelaten dan ook geen handdoeken, geen schoonmaak van de doucheruimte. Na enige dagen wisten we wat we aan elkaar hadden en konden we dit ook bijschrijven op onbekendheid. De allereerste dag kon ons met de stoeltjeslift de berg op of we konden wandelen naar boven. Ik koos voor het laatste, de top heb ik nooit bereikt, want de beklimming was hevig en na enige tijd besloot ik om te draaien. Tussen de bomen door zag ik de omgeving, prachtige dennenbossen, uitzichten op groene hellingen en het weerstation op de top. Na afloop bewondering voor allen, die de top wel gehaald hebben. De daarop volgende dagen bezochten we diverse plaatsjes, een waterval, diverse ruines van kastelen, waaronder een woontoren met wandschilderingen uit de 14″ eeuw, veel kerkjes waaronder de Wangkerk in Karpacz en kleinere en grotere markten en ook een miniatuurpark, een soort Madorodam. Op mij heeft de meeste indruk gemaakt, het bezoek aan de Lutherse kerk in Jawor en de dag in Jelenia Góra. De Lutherse kerk in Jawor is één van de drie kerken die de Protestanten na de Dertigjarige oorlog (1618-1648) mochten bouwen in dit Rooms-katholieke gebied. De kerk mocht niet van steen gebouwd worden, want dan zou ze te lang blijven bestaan. Op de inventiviteit van de bouwers werd een beroep gedaan om een grote en duurzame kerk te bouwen. Dat is ze wel gelukt. Helemaal van hout en leem is deze kerk opgetrokken. Met prachtige schilderingen, veel gaanderijen en een heel mooie preekstoel is dit een opvallend gebouw geworden. De laatste dag was gereserveerd voor een bezoek aan Jelenia Góra, een prachtige plaats. De mooie barokhuizen, het stadhuis met de fontein ervoor en de gezellige winkelstraten met terrassen deden het goed bij ons. We bezochten voor het eerst een Orthodoxe kerk, waar mooie iconen hingen en waar prachtige muziek gedraaid werd. We volgden een stukje van een mis in de van oorsprong Lutherse Genadekerk. Om deze bijzondere kerk liggen in een halve cirkel grafmonumenten / grafhuizen van vooraanstaande Duitse families. Na 1945 is hier niet meer begraven. De Duitsers, die hier toen woonden, zijn vertrokken richting Duitsland. In hun plaats kwamen toen Oost-Polen, zogenaamde Roethenen, die weer gevlucht waren uit de toen door Rusland geannexeerde gebieden. Helaas moet er nog veel gerestaureerd worden. Onze reisleiders Jean en Hedy hebben voor ons een geweldige reis samengesteld. Niets was hun teveel. Wilden we zwemmen, dan werd een (ijskoud) zwembad opgezocht. Wilden we met de bus naar Karpacz, dan kon dat. Omdat we ’s avonds niet altijd weg wilden en het centrum toch wel ver was, werd er veel gekaart. Zo konden we onder leiding van Wim allemaal spelen. Ik heb nog nooit zo’n reis gemaakt en zag toch wel op tegen zo’n grote groep reisgenoten. Maar ik vond het een belevenis en bedank alle medereisgenoten van harte voor hun inbreng, die gemaakt heeft, dat ik het een onvergetelijke ervaring vond. Anneke Meijer
Reis verslag polen kamp 2006 reünie
Zaterdag l5 juli 2006
Vol zin en verwachtingen kwamen iedereen naar de afgesproken plaats te Maartensdijk. De een was zo enthousiast, dat deze al om 05.30 stonden of beter gezegd zaten te wachten en andere hadden niet zo’n haast en kwamen pas na 06.00 aan,he Joop! Met de wagen vol geladen gingen jong en oud samen op weg naar Karpacz voor een leuke week vakantie. Toen we bijna op de plaats van bestemming waren na een busreis van 12 uur en 40 minuten, was de opluchting bij de jeugd groot. Z4 mochten eruit! De ouderen moesten nog een klein stukje door rijden om bij hun hotel te komen. De opluchting bij de jeugd was groot, want iedereen was moe, had honger en zin in een groot zacht bed. Dit viel echter tegen. De kamers waren primitief en de bedden hard en zo kort, dat sommige benen een 30 centimeter uit het bed staken. Na het uitpakken kregen we het avond maal opgediend. Tijdens het eten was iedereen wat verlegen en moe, en er werd niet veel met de buitenlanders gesproken, zelfs niet naar een kort voorstel ronde. Bij het zien van de restjes, die niet op gegeten waren, kwamen de grapjes van: “morgen krijgen we de restjes opgediend in de soep”. Later op de avond kwamen de gesprekken wel opgang toen bijna iedereen een paar halve literglazen pools bier van 16%,24% of wodka op had. Eenmaal thuis gekomen, is het sommige wel gelukt om met z’n tweeën op de kleine smalle bedden te belanden.
Zondag 16 juli 2006
De nacht was voor sommigen zo heftig, dat een aantal Polen niet op tijd aan het ontbijt verschenen; dan hebben we het helemaal niet over Martin, Mihou en Simon! De ochtend was rustig met wat vrije tijd. We hadden lunch om 13.00. Daar werd er echter opgemerkt, dat twee mensen verdwenen waren, Tom en Koen. Spoorloos verdwenen zonder iets te melden. Halverwege de middag werd er iets van de vermiste personen vernomen. Ze waren er gewoon even tussen uit gegaan. We gingen s’ middags wat gaan siteseeing, dus iedereen dacht iets van een museum of iets dergelijks. Het werd echter berg beklimmen om het mooie uitzicht te kunnen zien over Karpacz. Veel mensen waren niet blij met deze “leuke” tour, omdat ze de verkeerde schoenen hadden aan gedaan en om het feit, dat de communicatie heel slecht was. Tijdens de tour werd Ruben wat kennis over verkeersborden bij gebracht, want hij was bezig met het leren van zijn brommer theorie. Maar soms werd hem het verkeerde bij gebracht, zoals het volgende bord: pas op voor loslopende pedofielen- Op deze avond was de presentatie van de Polen, ze hadden een paar vragen over Polen. Wij moesten die vragen beantwoorden, zo ook de vraag: wat is de hoofdstad van Polen? Waarop Lisa gillend antwoordde: Helsinki! Toen lag de hele zaal dubbel, en Lisa wist niet wat ze fout had gezegd. In de avond probeerde Otto de openhaard in het huisje aan te krijgen, maar na lang proberen was dit nog niet gelukt. Hij stopte maar, want de vliegen en muggen vielen van het plafond door de rook. We kunnen dus concluderen, dat Otto een goede brandweer man is, maar een fikkie stoken kan hij niet. De avond betekende ook stappen, maar het merendeel was moe en ging rond middernacht weer op weg naar huis.
Maandag 17 juli 2006
Maandag, ja maandag was de grote dag! We gingen een berg beklimmen van 1602 meter. Dit hield in, dat het meer dan drie uur omhoog klauteren was en vervolgens ook nog eens drie uur omlaag. Voor twee Poolse jongens was dit een wat grotere uitdaging, omdat zij pas om 05.00 uit de discotheek kwamen. Dit was de reden, dat ze s’ochtens weer te laat bij het ontbijt kwamen. Dit leidde tot de reactie “good afternoon” van Korstiaan. Na een niet al te stevig ontbijt de berg op. Ondanks, dat je de mogelijk had om het eerste deel met de stoeltjes lift omhoog te gaan en dan de laatste 45 minuten te lopen ging iedereen, op Marieke, Corrie, Joop en Tineke na, lopen. De tocht was zwaar en omdat iedereen bij elkaar moest blijven, moesten de koplopers zich een paar maal inhouden. Uiteindelijk is iedereen boven gekomen en kon iedereen genieten van het mooie uitzicht. Bijna iedereen ging de uitdaging aan om de afdaling ook te lopen, op Koen, Corrie en Tineke na. De afdaling viel voor sommige zwaarder dan de klim. In het laatste uur van de afdaling liep bijna iedereen op zijn laatste krachten, of hadden al door de pijn heen gebeten. Het is dus ook niet zo verwonderlijk, dat iedereen op Lisa na, want die was niet mee gegaan, ongelooflijke spierpijn had. Voor de avond hadden we Adam gestrikt om gitaar te komen spelen bij het kampvuur. Iedereen, die zin had in gezelligheid was welkom. Bijna iedereen was er. Het was moeilijk om liedjes te vinden, die iedereen mee kon zingen, omdat er Franse, Poolse en Nederlandse mensen rond het kampvuur zalen. Het kwam er dus op neer, dat we de hele avond maar een paar liedje hebben gezongen, waaronder’ Vader Jacob’, ‘ dit is de dag’. ’s Avonds om twaalf uur was iedereen het zat, omdat het een vermoeiende dag was geweest. Dus gingen de meeste vroeg hun bed in.
Dinsdag 18 juli 2006
Zoals gewoonlijk waren de meeste Polen weer te laat voor het ontbijt, maar dit keer waren er geen grappige opmerkingen. Over het eten waren echter wel opmerkingen, zoals: ‘wat is dit nou weer, oh wacht, dit is mijn braaksel van gisteren’. Voor ons stond namelijk een bordje met daarop een kaasachtige salade met daarin stukjes groente. En de meeste gingen al over hun nek als ze er naar keken. Opvallend was, dat alle borden nog vol of halfvol waren op die van Erna na. Die ochtend vertrok de bus om 10.30 richting Jelenia Góra om daar 75 minuten te gaan shoppen. Na de shoppen verzamelden we om vervolgens de plaatselijke kerk te bezichtigen, en daarna nog één en nog één en nog één… Wegens klachten over de te korte shoptijd kregen we na de kerkbezoeken nog anderhalf uur extra shoptijd. Jééj ! Het anderhalf uur was snel voorbij ,waarna we weer terug naar huis gingen. Dus moesten we weer verzamelen om vervolgens naar de bus te lopen. Iedereen wilde snel naar huis en ging enthousiast de bus in. Dankzij onze bus, die rechtstreeks uit de middeleeuwen leek te komen, konden wij niet gelijk vertrekken. De bus liep namelijk op diesel en een dieselmotor moet eerst opgewarmd zijn, voordat er mee kan worden gereden. De bus, die een paar uur in de volle zon had gestaan, had nu een ‘aangename’ binnentemperatuur van boven de 50 graden. Dus die l0 minuten, die nodig waren voor het opwarmen van de motor, leek een eeuwigheid te duren. En na veel geklaag en gezeur gingen we eindelijk rijden. Toen iemand op het idee kwam om te gaan zwemmen reageerde de hele bus erg enthousiast. Onze plannen werden helaas gedwarsboomd, toen we te horen kregen dat we nóg een kerk in Karpacz gingen bezoeken. Na wat onderhandelingen met Dorota kwamen we tot een compromis: diegenen, die geen zin hadden om nog een kerk te bezoeken, konden uitstappen aan het begin van het dorp om vervolgens terug te lopen naar ons verblijf om van daar uit naar het zwembad te gaan. Alleen de leiding en twee Poolse meiden hadden nog zin in een kerkbezoekje en bleven dus in de bus. Natuurlijk deed de leiding dit alleen, omdat ze zich verplicht voelden. Terwijl de leiding ‘genoot’ van het kerkbezoekje, genoot de rest van de Nederlanders in het zwembad van de camping tegenover ons verblijf in bergwater van 6 graden! Wouter rende er stoer als eerste in, maar wist niet, dat het zo koud was en zei dat het heerlijk was en minimaal 30 graden. Vele volgden dit voorbeeld, waarna de meeste met knikkende knieën terug renden. Na het avondeten hadden de Nederlanders de presentatie. De doos met oranje T-shirts van de Biltse burgemeester werd tevoorschijn gehaald. Hierop stonden de landen: ‘Nederland’ Polska’ ‘Oekraïne’. France ontbrak, omdat we hen niet belangrijk zouden vinden. Althans ‘s ochtends, want toen stonden ze niet op het T-shirt, maar ’s avonds ineens wel. De Nederlandse leiding was naar de drukkerij geweest om het ontbrekende land erbij te zetten. De Nederlandse presentatie was een stuk minder rommelig dan die van de Polen. Iedereen moest een dropje proeven, wat niet iedereen even geweldig vond. Aan het einde van deze presentatie vermeldde Korstiaan nog even, dat er niemand weg mocht voordat de bak met dropjes op was. Dit was echter niet zo’n heel groot probleem. Als laatste kreeg iedereen een oranje T-shirt aangeboden. Omdat iedereen ze gelijk aantrok, kwamen we op het idee om een groepsfoto te maken. Eerst ging de hele groep op het balkon staan, waarna de fotograaf van beneden de foto nam. Daarna ruilde de groep en de fotograaf van plaats. Ook moest de groep met de rug naar de fotograaf worden gefotografeerd om de opdruk van de landen op de foto te krijgen. ’s Avonds had iedereen zijn oranje T-shirt nog aan. Dit was een vriendelijk verzoek van de enthousiastere jongeren, omdat dat een leuk effect zou geven als we naar het dorp zouden gaan met de T-shirts aan. Daardoor was het café dus oranje gekleurd. De stemming was goed en mede door de shirts hadden we een groepsgevoel. Er werd veel gelachen en gedronken, veel gedronken… als het maar gezellig is dachten de meeste. Voor het geld hoefje het niet te laten. Er werd veel gedanst en ‘geschuurd’. Eenmaal thuis zorgde de alcohol voor vele grappige momenten. Marieke is hier een goed voorbeeld van. Melis ging op de grond slapen, omdat zijn bed niet lekker genoeg lag. Zo slecht waren die matrassen toch ook weer niet?
Woensdag 19 juli 2006
Voor de verandering schoven de Nederlanders als laatste aan voor het ontbijt. Omdat we verwachtten, dat de Polen weer laat zouden aanschuiven haastten wij ons niet, maar dit keer waren ze op tijd. Voor vandaag stond er een bezoek aan de mijnen en een miniatuurpark op de agenda. Buiten was het, net zoals gisteren, bloed heet dus had iedereen zich zomers gekleed. Ondanks de waarschuwingen, dat het in de mijn kouder is dan buiten besteedde weinig mensen daar aandacht aan: ‘ach dat zal toch wel meevallen’. Dat viel toch even knap tegen als je anderhalf uur in de kou moet staan. Ondanks deze kou en de saaie langdradige rondleiding heeft iedereen het bezoek aan de mijnen overleefd. Bijna bij de uitgang gekomen en de zonnestralen onze gezichten bijna streelden, gooide de gids het hek van de mijn voor onze neus dicht. Toen de dreiging van een eeuwige opsluiting in deze mijnen in de lucht hing, hebben we er ons al zingend met het lied ‘vader Jacob’ uit weten te redden. Dit was voldoende voor de gids om het hek weer open te zettenen ons te bevrijden. ‘ s Middags in het miniatuurpark was de stemming een stuk beter dan de ochtend daarvoor. De gids sprak op een leuke, verstaanbare, en levendige manier Engels. Ook sprak hij in een vlot tempo over de bijzondere gebouwen van Polen, dat allemaal werden vertegenwoordigd als een miniatuur. Het merendeel van de originele gebouwen werd momenteel gerestaureerd om later als hotel te kunnen dienen. Om 16.00 uur waren we terug bij de huisjes. De overige tijd mochten we wij besteden tot aan het avondeten. ’s Avonds ging het kampvuur weer aan en gingen we gezellig liedjes zingen. Het was een wij rustige avond mede, doordat sommige mensen wat vroeger hun bed in doken, zodat zij de volgende morgen fris de berg op zouden ‘kunnen’ gaan klimmen.
Donderdag 20 juli 2006
De afspraak was vandaag om 10.00 naar de berg te rijden, die we zouden gaan beklimmen. Dit werd echter 10.30, een half uur later dus. Waarom? Geen idee. Zoals van tevoren al aan gegeven was, hadden veel Nederlanders geen zin om de berg van 625 meter te beklimmen. We hebben vandaag daarom twee verhaallijnen. De ene verhaallijn van de 3 echte diehards, die de berg wel gingen beklimmen en de tweede van de rest van de Nederlanders, die thuis zijn gebleven. Groep I of Otto, Ruben en Erna gingen met de bus mee om naar de berg te rijden en deze te gaan beklimmen. Er waren ook een paar Nederlanders, dat mee gingen om in het stadje aan de voet van de berg te gaan shoppen. Het enthousiasme onder de drie Nederlanders was groot, want “wij kunnen en gaan effen naar boven lopen” echter toen de eerste 200 meters afgelegd waren, was de moed al behoorlijk gedaald. Op sommige stukken had het pad een helling van 60 graden. Na een klim van ruim een uur kwam het kasteel op de top van de berg in zicht. We hadden even de tijd om uit te rusten, voor we het kasteel binnen gingen en daar een Poolse geluidsopname te luisteren, die Dorota vertaalde. Zij kon voor ons de geschiedenis van het kasteel vertalen. Na het verhaal konden we de torentrap gaan beklimmen, wat voor ons lange Nederlanders niet zo’n pretje was, omdat de doorgang op sommige plaatsen niet veel hoger was dan 1,5 meter. Eenmaal boven werd het bloed, zweet en tranen al snel vergeten en stond iedereen te genieten van het mooie uitzicht. Toen weer naar beneden naar de bus om samen met de mensen, die hadden gewinkeld naar een andere berg te rijden. Deze gingen we voor de verandering niet beklimmen, maar met de lift omhoog en omlaag. De reis naar de top duurde ongeveer 30 minuten en ook weer 30 minuten omlaag. Toen weer naar huis, onderweg nog even naar een waterval gekeken, om vervolgens 30 minuten te laat aan het diner te verschijnen. Tja, te laat weg is te laat thuis! Intussen heeft de groep, die thuis was gebleven, ook een leuke tijd gehad. Zij hebben advertenties gemaakt. Gevraagd…. en ook een gezocht. Jaja, Corrie zocht inderdaad iets. Ze hebben in de tussen tijd het bed van Corrie op mysterieuze wijze laten verdwijnen naar buiten’ Ook waren de bedden van Otto en Joop omgedraaid. Hiervoor moesten zij er wel voor zorgen, dat ze in de kamer van Joop en Otto kwamen, maar deze zat op slot, dus moesten de handige jongens erbij komen om dat klusje te klaren. De koste wat tijd, maar het is uiteindelijk wel gelukt. Het diner hield in BBQ-en: naja, dat zou het moeten zijn. We kregen allemaal een bordje met een verbrande worst een gepofte aardappel en een hoopje salade. Wat een BBQ! ’s Avonds vond het debat over de promotie van Karpacz. Een heleboel slap gelul en een lange en saaie promotie verhaaltje over Karpacz is wat wij te horen kregen. Geen wonder, dat Ruben dan ook zei “het lijkt wel slap tweede kamer gelul!” Natuurlijk weer gefeest tot in de vroege uurtjes, dit keer zonder al te veel alcohol, want de leiding wou geen aangeschoten of dronken mensen meer zien. De Nederlandse jongens hadden dus een nuchtere geest en konden leuke ideeën bedenken voor de laatste nacht ook wel green night genoemd. Ze konden alleen niet wachten met het uitvoeren van de streken, dat ze donderdag nach / vrijdag morgen de deur van de Polen geblokkeerd hadden met grote keien en tegels.
Vrijdag 2l juli2006
De o zo geliefde rustdag was eindelijk aangebroken. Een beetje tijd om niks te doen, te pitten, in de zon te liggen, te zwemmen of natuurlijk te shoppen. Ondanks, dat het de rust dag was, werd er toch een activiteit geplant. De bus zou ’s ochtends om 1 1.00 naar western city vertrekken en wie mee wou kon mee gaan, om een show te gaan bekijken. Na wat getwijfeld gingen sommige toch maar mee. Eenmaal aangekomen was western city dicht, omdat deze afgehuurd was door de vele motorrijders, die deze dag het dorp overspoelden, want er waren zo’n 2000 motorrijders. Door deze tegenvaller werd er snel een andere activiteit georganiseerd, namelijk naar de tweede roddelbaan in het dorp. Op de rit naar de roddelbaan kwamen we langs de huisjes. Dus gingen we even langs om te vragen of er nog mensen waren, die mee naar de roddelbaan zouden willen gaan. Toen met veel enthousiasme op weg naar de roddelbaan. Toen hadden we het diner met vet overgoten gehakt met bladerdeeg ballen. De Polen vertrokken vroeg van tafel, later bleek waarom. Toen de Nederlanders bij het huisje aan kwamen was onze deur ook geblokkeerd met keien en stoelen, tja dat was te verwachten alleen niet zo heel erg origineel. ’s Middags kregen ze daarom weer wat terug van Pascal en? . Namelijk een grote hand vol met keien kikkertjes. Gillen, dat de meiden deden! De middag was vrij te besteden en voor de avond stond op de agenda om met zijn alle te gaan eten in het dorp. Ilse en Erna hadden die middag een leuk tentje gevonden, waar van alles te eten was. Van patat tot spaghetti of kip. Na een wandeling, die berg opwaarts ging kwamen we daar om 20.00 aan. Leuk tentje, maar binnen was het warm en toen de eigenaar weigerde om de ramen open te zetten, was het voor vele al duidelijk, dat ze daar niet zouden gaan eten. Na een korte discussie besloten we om met zijn alle naar een ander restaurantje te gaan zoeken. Iets wat niet zo makkelijk is als je met een groep van rond de 40 mensen bent, het vrijdagavond na 20.00 is en alles vol zit met motorrijders. Uiteindelijk kwamen we uit bij een barbecue restaurant tegenover ons verblijf. Het was toen2l.30 geworden. De kok schrok zich rot, toen hij ons zag, want het was al laat in de avond en dan verwacht je niet ineens een grote groep mensen. Ook was het menu niet zo uitgebreid als dat de kaart was, want veel dingen had hij niet op voorraad. Zo was er maar een flesje cola en een spare rib. Het merendeel van de mensen was dus verplicht om worstjes of een spies te eten en Fata, Sprite of bier te drinken. Tijdens het wachten z11n twee Nederlandse jongens er stiekem tussenuit gekropen om de “kerstboom” in het huisje van de Polen te bezorgen. Zij waren op tijd terug voor het eten. De meeste mensen kregen zo rond 22.30 te eten en toen zij omstreeks 23.00 weg gingen, had de leiding nog steeds niks gehad. Jammie, om 23.00 je avond eten naar binnen zien te werken, je moet het maar kunnen! De jeugd was inmiddels allemaal naar de huisjes gegaan om te kaarten of zich op te frissen en naar het dorp te gaan. De laatste nacht was om flink door te gaan feesten en dan in de bus te gaan slapen. Het is natuurlijk niet voor niks de laatste nacht en die moet goed gevierd worden! 11
Zaterdag22 juli2006
Het ontbijt viel voor sommige zwaar, want het was om 07.00 uur. Veeeeel te vroeg dus als je een hele nacht gefeest hebt. De helft van de Nederlanders, die de nacht wilden overleven zonder slaap, hadden het gehaald tot aan het ontbijt. Bijzonder genoeg was iedereen wel redelijk wakker met of zonder slaap, maar natuurlijk wel moe. Eenmaal in de bus was het dus ook niet verwonderlijk, dat iedereen van de jeugd probeerde te slapen. Dit lukte helaas niet zo goed, omdat een bus natuurlijk niet zo comfortabel is als een bed. Toch is het Koen gelukt van (bijna) iedereen een slaap foto te maken. De bus vertrok uit Karpacz omstreeks 08.15 bij ongeveer 20 graden. Rond 12.00 hadden we de eerste stop in Duitsland. Toen we uit de bus kwamen, kwam er een warmte van + 35 graden tegemoet. En dat is heel warm als je uit een bus met een airco stapt. De eerste stop in Nederland , naja op de grens Nederland./Duitsland, was omstreeks 18.30. Het was 23 graden en het had er net geonweerd. De bus chauffeur reed ons naar Barneveld, maar voordat we Barneveld in gingen moest Wouter toch even aan Marieke vragen (die in Barneveld woont) of wij niet eerst ingeënt moesten worden tegen de vogelgriep, voordat we Barneveld in konden. Zonder inentingen in Barneveld te zijn aangekomen, stapte Marieke en Lisa uit en ruilden wij van buschauffeur. Toen reden we door naar onze eindbestemming: Maartensdijk. Eindelijk was het dan zover om 20.15 kwamen wij weer in Maartensdijk aan. Na de ontmoeting met ouders vrienden en partners kunnen we denk ik toch zeggen oost west thuis best, vooral wat eten betreft! Ik heb een heel leuke week gehad en ik hoop dat dit voor iedereen geldt! Groetjes
Erna van Brenk
Voor het eerst naar Polen
Het was in week 29, dat wij met een groep van28 mensen, onder leiding van Jean Rijksen en Hedy van Zijlvoor het eerst naar Polen zijn geweest. De aanleiding van deze reis was dat er een groep jongeren voor een uitwisseling met Polen, Duitsland, Frankrijk, Oekraïne en Nederland in Karpacz (Zevengebergte) zou plaatsvinden. De eerste kennismaking voor ons met Polen was zeer succesvol, mede omdat er door Jean leuke en interessante dagtochten werden georganiseerd. Voor ons was het een groep met vooral onbekenden, maar dit veranderde al snel en we kunnen nu terug kijken op een zeer geslaagde en vooral vriendschappelijke reis door een mooi stuk natuur, dat Polen rijk is.
OPNIEUW NAAR POLEN. NU NAAR MIESCISKO
Eenmaal terug in Maartensdijk werd de waag gesteld of ik geen zin had om in het eerste weekend van september mee te gaan naar de 28″ Michaelsmarkt in Mieścisko. Natuurlijk waren we op de hoogte van het vele positieve werk, dat er door het comité RAZEM voor en in Mieścisko wordt gedaan. Nadat wij op woensdag 30 augustus bij Jean Rijksen de auto, met goederen voor de markt, hadden geladen, vertrok ik samen met Anneke Meier op vrijdag 1 september naar Mieścisko. Na een prima verlopen reis kwamen we daar om ca 18.00 uur aan en werden door Jean naar ons gastgezin gebracht. Ik werd, in eerste instantie samen met een Fransman ondergebracht bij een gezin, dat perfect Pools spreekt. Dat de Fransman en ik in één bed zouden moeten slapen, vonden we niet zo’n goed idee. Echter binnen de kortste keren was alles geregeld en ging de Fransman naar een ander adres. Fantastisch hoe snel alles geregeld werd en zeker als je bedenkt, dat er naast de 20 Hollanders ook nog + 50 Fransen in gastgezinnen werden ondergebracht. Zaterdag maakten we met een smalspoortreintje een tochtje naar Biskupin, hier bezochten we een opgraving van een stad, die ooit geheel uit hout was opgetrokken, tot slot nog een bezoek aan Gniezno waar een bezoek aan de Kathedraal en het centrum werd gebracht. En dan, zeker voor mij, het eerste hoogtepunt, de markt. Al ruim voordat de party tenten en de verkooptent gereed waren, stonden de mensen al in de rij om een voor hen geschikt kledingstuk of iets anders aan te schaffen. Een goed gevoel geven de blije gezichten en de tevredenheid als er weer iets gekocht is voor een paar zloty. De gehele dag was de RAZEM stand de drukste van het gehele terrein. Op maandag 4 september waren we getuige van de opening van het nieuwe schooljaar. Alle leerlingen en leerkrachten waren verzameld in de gymzaal voor deze opening, na het binnen dragen van de Poolse vlag en het gezamenlijk zingen van het Poolse volkslied waren er toespraken o.a. door de Burgemeester. Tijdens deze openingzaten we op stoelen, afkomstig van “De Werkplaats” die in week 28 vanuit Maartensdijk naar Mieścisko waren gebracht. Verrassend vond ik het dat bijna alle leerlingen het volkslied mee zongen. Een tweede hoogte punt de maandag en dan vooral het gemeenschappelijke feestmaal voor de gasten uit Frankrijk, Nederland en hun gastgezinnen, dat een perfecte onderlinge verstandhouding, een en al verbroedering. Ondanks dat we de taal van de ander niet machtig waren, werd er volop gediscussieerd, veelal met handen en voeten. Er werd volop gedanst en gezongen, ook door onze groep werden een aantal bekende nummers gezongen zoals, “Aan de Amsterdamse grachten”,”Daar in het kleine café aan de haven”, Als de klok van Arnemuiden” en tot slot het in Maartendijk alom bekende “Slotlied van Sterk Spul”. Op deze avond werd ook de opbrengst van de marktverkoop overhandigd, dit maal kwam dit ten goede aan de kleuterschool van Mieścisko. Het hoofd van deze kleuterschool sprong van vreugde een “gat” in de lucht, wat straalde deze vrouw een blijdschap uit. Terug kijkend kom ik tot de conclusie, dat er in Mieścisko en omgeving heel veel gedaan wordt en dat er nog heel veel te doen is. De bevolking erg gastvrij is en het weinige, wat ze hebben, met je willen delen. Dinsdagmorgen namen we onder het genot van een kopje koffie afscheid op het gemeentehuis en konden we aan de terugreis beginnen. Terug kijkend kom ik tot de conclusie, dat ik dit niet had willen missen en ook op de prima onderlinge verstandhouding in onze groep kijk ik met een goed gevoel terug. Moe maar voldaan waren Anneke en ik dinsdag 5 september om +20-15 weer terug in Maartensdijk.
Wim van Loo
Een korte impressie van het bezoek, gehouden van 1 t/m 5 september aan Mieścisko in Polen.
Ik zeg met name een “korte” en dus geen volledige weergave van onze belevenissen. Want zoals het afscheid op dinsdagmorgen in het gemeentehuis werd gememoreerd: ‘Je kunt lang uitweiden, maalwoorden schieten altijd te kort. Je moet er bij geweest zijn om de gastvrijheid van de gastgezinnen te ervaren, de sfeer van de markt te proeven als mede genieten van de uitstapjes, die je maakt”. De heenreis op vrijdag I september en de terugreis op dinsdag 5 september is altijd een hele zit. Truus en ik reden met de “Kempen”, Arie en Ria, mee en overbrugden de afstand zonder problemen. We werden keurig voor de deur van ons gastgezin afgezet door Arie, omdat we bij het gemeentehuis om 18,00 uur niemand aantroffen. Het was voor ons een hartelijk weerzien met de familie Migas, ons gastgezin, waar we met elkaar zo goed en zo kwaad als het ging de nieuwtjes uitwisselden. Na een heerlijke nachtrust in enkele pas twee weken “oud” twee persoonsbed en een heerlijk ontbijt meldden we ons zaterdagmorgen om 9 uur bij het gemeentehuis voor ons eerste uitje. Daar hebben we ook de Franse gasten uit de gemeente Retiers, gelegen in Bretagne, ontmoet, die ook een stedenband met Mieścisko hebben. Het was een brij grote groep en ze waren daarom met een eigen reisbus gekomen, waarmee ze die dag met ons optrokken. Wij, een bescheiden groepje van 17 personen met aanvulling van o.a. Martin, hadden een eigen bus ter beschikking. Gezamenlijk reden we naar Biskupin waar we na een uurtje rijden arriveerden. Met een smalspoortreintje reden we in een halfuur naar het buitenluchtmuseum van het stadje. In 1930 is men daar begonnen met het blootleggen van een Slavische nederzetting van ongeveer 2000 jaar voor Christus. Deze was gebouwd op een eiland en bestond uit houten palen, die door het veen al die jaren zijn geconserveerd. Ze hebben daar metingen verricht en foto’s gemaakt en in 1939 de”zaak” weer onder de grond gestopt. Door aanraking met de buitenlucht dreigde de houten palen uiteen te vallen. De Duitsers hebben, tussen twee haakjes, in de oorlog een gedeelte weer tijdelijk blootgelegd, omdat ze hoopten te bewijzen, dat het om een voormalige Duitse nederzetting zou gaan. Helaas voor hen. De Polen hebben een aantal woongebouwen, compleet met omheining, uitkijktoren met twee toegangsdeuren van totaal drie meter breed geheel nagebouwd, ook weer met hout en van dezelfde afmetingen. Het was indrukwekkend om te zien in wat voor omstandigheden men toen leefde. Op in de bussen naar het restaurant, genaamd Praslowianska in Gasawa, waar we de warme maaltijd gebruikten. Een aanrader. Vervolgens naar het stadje Gniezno. Hier bevindt zich de beroemde Poolse Kathedraal Gnieznienska met zijn twee identieke torens, met in één daarvan het uurwerk. Hier, op de heuvel, is volgend de legende de Poolse staat gesticht. Hier bevindt zich o.a. een relikwie, bevattende de overblijfselen van de betreffende grondlegger, en met een rijke historie van kroningen en graven van vroegere heersers van het land. Verder hebben we een rondwandeling door het centrum gemaakt met o.a. zijn vele terrasjes, waar we natuurlijk gebruik van hebben gemaakt. Voldaan keerden we huiswaarts, naar onze gastgezinnen, die ons bij het gemeentehuis opwachten. Ja, en dan zondag. De markt, waar het toch allemaal om te doen was. We hebben alle dagen goed weer gehad. Maar die nacht had het geregend, doch het is de hele dag droog gebleven, al dreigde het soms wel, Maar tussendoor ook regelmatig even de zon. Maar we waren nog niet klaar met de boel af te breken en in te pakken of het begon weer te spetteren. Of het zo gepland was. Ik zal niette lang uitweiden over die dag. We hebben er met z’n allen van genoten en in onze beleving was het een groot succes. Het koperwerk en “delfts” blauw 14 gingen als warme broodjes over de toonbank. Dat was voor twaalf uur van de tafels verdwenen. De kleding, schoenen, gordijnen, knuffels etc. vonden ook gretig aftrek. En de opbrengst was wel niet zo groot als men gehoopt had, maar met ruim 5700 zloty’s was het hoofd van de kleuterschool blij verrast. Wij hebben de avond in ons gastgezin doorgebracht. Anderen zijn bij elkaar op visite of naar het vuurwerk geweest. Alles bij elkaar een mooie dag. De volgende dag was de maandag en begon in Polen het nieuwe schooljaar. Dus ook in Mieścisko. Dat gaat gepaard met een bijeenkomst van alle leerlingen, de lagere school en het Gymnasium wel apart. Wij wilden dat eens meemaken dus om acht uur ’s morgens waren wij present. V/ij kozen voor het Gymnasium, waar de Lady speaker, de dochter van ons gastgezin, een ieder verzocht om op te staan. Dit als eerbetoon voor de Poolse vlag, dat werd binnengedragen. Na het zingen van het volkslied verklaarde de burgemeester, jawel, ook hier in functie, het schooljaar voor geopend. Vervolgens sprak de directrice een tekst, waarin o.m. nieuwe docenten werden voorgesteld. Met het wegdragen van de Poolse vlag en het staande zingen van het volkslied, kwam er een einde aan dit officiële gedeelte. De leerlingen werden uitgenodigd hun lokaal op te zoeken om o.m. hun rooster op te halen. Wij stapten in onze auto’s en vertrokken naar Poznan, een klein uurtje rijden. Daar zijn we begonnen met koffie, waarna we gezamenlijk naar het “bokken” zijn gaan kijken. Hierbij gaan de luiken open boven in de toren van het stadsmuseum. Om twaalf uur precies verschijnen er twee bokken, die elkaar twaalf keer de hoorns toesteken. En vervolgens sluiten de luiken zich weer: einde voorstelling. In groepjes hebben we de dag verder doorgebracht. Wij hebben de kathedraal bezocht, lekkere tussendoortjes gegeten en de stad verder verkend. Anderen kozen er voor te gaan winkelen. Om drie uur vertrokken wij weer naar huis, de één met glaswerk, de andere met porselein, verfkwasten etc. Want we moesten ons in het “Eerste Grijs” steken voor de slotavond van ons bezoek aan Mieścisko. Nu, het was me het feestavondje wel. We werden om zes uur ’s avonds verwacht. De gemeentelijke vertegenwoordigers, de gastgezinnen, de Fransen en wij. Aan lange tafels gezeten met de zelf meegebrachte flessen drank. Er werd een uitgebreide warme maaltijd geserveerd compleet met een lekker gebakje bij een beker thee of koffie aan het eind. Met de diverse toespraken, zowel in het Pools, Frans en het Nederlands. Zoals een hartelijk welkom door de burgemeester, door de Fransen, met ook een geldbedrag voor dezelfde kleuterschool. Door onze Jean, die het bedrag bekend maakte van de markt, de overhandiging aan het hoofd van de kleuterschool, gepaard gaande met de nodige omhelzingen etc. Tenslotte de gemeentesecretaris, die de aankondiging deed van een vertegenwoordiging van de Vereniging van Plattelandsvrouwen uit Maartensdijk, die ook een actie hadden gehouden op de markt. En niet te vergeten de verjaardag van Jean, die deze dag 56 jaar is geworden. Hij werd daarbij bedacht met enkele presentjes voor zijn nieuwe huis en tuin in Mieścisko. Daarbij werd hij in het Frans-Nederlands toegezongen, wat weer gepaard ging met de nodige omhelzingen. Ook een optreden van een Franse zanggroep en wij met een aantal liedjes uit het repertoire van Sterk Spul mocht niet ontbreken. En als we het toch over optreden hebben mag de Franse komiek Zack Le Sar (de man met de zwarte baard) niet ontbreken. Een binden figuur die avond. Maar het grootste gedeelte van de avond werd er veel gedanst en polonaise gelopen. En er werd het nodige gedronken. Je kunt wel zeggen, dat de Wodka rijkelijk werd “ingenomen”. Maar zonder dat er sprake was van dronkenschap. Het was een vrolijke boel, waar bijna niemand aan de kant bleef zitten en iedereen met elkaar danste of hoe je dat op het laatst ook noemde. Het was plezierig om te zien, dat de Fransen het goed met ons konden vinden. Er zijn dan ook diverse adressen uitgewisseld. Heel bijzonder. Wij gingen ongeveer kwart over twaalf naar huis, uiterst voldaan. Maar wel de volgende dag om acht uur op het gemeentehuis voor het afscheid. Ook de Fransen. Wij werden na uitwisseling van groeten uitgezwaaid door de burgemeester en de gemeentesecretaris. En niet te vergeten door onze gastgezinnen. En dan wordt er wat omhelsd en afgezoend. Ja, en dan zit het er op. Terug naar huis en na de nodige stops voor brandstof, sanitair en een kleine maaltijd waren we ’s avonds om 20.30 uur weer thuis. Keurig door de “Kempen” voor de deur afgezet. Moe, maar voldaan.
RAZEM SEPTEMBER 2006
De aanleiding.
In het voorjaar kregen wij (Ad en Anjo) van onze buren (Henk en Dilia) de vraag of wij er wat voor voelden om met hen mee te gaan naar Polen. Uiteraard waren wij op de hoogte van de organisatie Razem en de relatie tussen de gemeenten Maartensdijk en Mieścisko. Eigenlijk hoefden wij niet lang na te denken. Het zijn beste buren en het leek ons wel leuk eens mee te maken wat we via hun wederwaardigheden al hadden vernomen. Nu wil het geval, dat ik (Ad) via een andere weg Jean Rijksen ook ken en kort voor de reis tegenkwam bij een feest van een wederzijdse kennis. Daar werd door hem misbruik gemaakt van de gezellige sfeer door mij te vragen iets op “papier’ te zetten over het af te leggen bezoek. Ik kon daar niet omheen vandaar. De voorbereiding Aldus besloten en in augustus bezochten we een voorlichtingsbijeenkomst in het gemeentehuis van De Bilt. Geleid door Razemgoeroe Jean Rijksen werd ons uit de doeken gedaan hoe de samenstelling van de groep was en hoe we ons moesten voorbereiden. Tevens kregen we tips hoe te rijden en wat mee te nemen. We kregen het programma van het verblijf. Na aankomst in Mieścisko op vrijdag 1 september zouden we op zaterdag een culturele dag hebben met bezoek via een smalspoortrein aan een prehistorische opgraving en een stadsbezoek aan Gniezno. Op zondag de jaarlijkse St. Michaelsmarkt met oogstfeest en op maandag een stadsbezoek aan Poznan met afsluitend feestmaal. Tevens werd ons verteld wie ons gastgezin zou zr1n. Dat zou bestaan uit Maria i Stanislaw Bach. Een echtpaar met een inwonende dochter, dat een zoontje van vijf heeft. Dus konden we onze mee nemen presentjes daarop baseren. Rond dezelfde tijd hebben we al een voorproefje gekregen door het bekijken van een zeer leuke presentatie van Sjef Vossen op DVD van een eerder bezoek. We kreeg er zin in. Op weg. Nu wil het geval, dat Jean schijnt te beweren dat hij nooit vertraging of oponthoud richting Polen. Vreemd was het dan ook, dat wij via via op 31 augustus ‘s avonds vernamen, dat Jean gebeld had, dat hij voorbij de Poolse grens lange tijd vertraging had opgelopen door weg opbrekingen (hij was als verkenner een dag eerder vetrokken). Met dit gegeven vertrokken wij om 06.13 uur in de auto van Henk en Dilia richting Moskou. Als je bij Amsterdam de E30 neemt, schijn je vanzelf in Moskou te komen en onderweg kom je Poznan tegen. Het leek zo simpel. Voor de zekerheid toch ook maar diverse routebeschrijvingen meegenomen. Het eerste deel ging uitermate voorspoedig. En bij een van het onvermijdelijk Duits wegrestaurant koffie en eerste sanitaire stop. Anjo hield de wacht voor de toiletingang, waar Dilia vertoefde, want het licht was defect. Henk kon zelf zijn saki vinden. LN de buurt van Braunschweig zeker een haf uur vertraging opgelopen, doordat een chauffeur van de firma Beck’s iets onhandigs had gedaan. Toen wij langskwamen was het glas aan de kant geschoven en stonden de kratten netjes opgestapeld op de vluchtstrook (ordnung muss sein). Even voor Brandenburg moesten we tanken en daar kwamen we zowaar Arie en Ria Kemp tegen, die samen reden met Dick en Truus Stock. Toch maar besloten ieder apart door te gaan en even verder werden we zowaar ingehaald door Wim van Loo en Anneke Meijer. We gingen dus de goede kant op…. Gezien de verwachte “stau” na de grens zijn we voor Frankfurt a/d Oder van de snelweg afgegaan en reden we bij Kostrzyn Polen binnen. Een dan duurt het nog even tot de plaats van bestemming. Alleen maar 2-baans wegen en wat twijfelachtige bewegwijzering resulteerde in een aankomst met een vertraging van2 uur in Mieścisko. Bij aankomst op het dorpsplein voor het gemeentehuis (gmina) bleken er meer vertraging opgelopen te hebben. We konden gelijk doorrijden naar de straat waar onze gastgezinnen wonen. Voor het huis waar Henk en Dilia zouden verblijven werden we omhelsd door Marzena de dochter van Maria en Stanislaw. Ze bracht ons naar hun huis. Daar verwelkomde Maria ons en Daniel de zoon van Marzena. Op tafel stond voor ons een gigantisch diner te wachten met diverse schalen vlees en kipgerechten, waaraan wel 15 man zich tegoed hadden kunnen doen. Zo goed en zou kwaad als het ging hebben we ons best gedaan hun moeite te belonen. Ook met de grote hoeveelheid taart, die als nagerecht werden geserveerd. Voor alle gezinsleden hadden wij wat meegenomen doch Stanislaw bleek in Ronan in het ziekenhuis te liggen wegens een nieuwe heup en knie. Groot was onze verassing, dat ook zij presentjes voor ons hadden gekocht, voor Anjo een soort plaid en voor Ad een fles drank en voor beiden nog een flacon eau de toilette. Maria was helemaal verguld van Anjo, want als je Anjo zegt in het pools dan is de vertaling engel. Ze heeft een groot schilderij in de woonkamer hangen met de maagd Maria en een zestal engeltjes. Steeds wees ze daarnaar en riep dan Anjo, Anjo. De communicatie ging gebrekkig, voornamelijk in het Engels. Maria spreekt alleen pools en Marzena deed erg haar best met behulp van een engels-pools woordenboek. Bij Daniel viel de meegebrachte speelgoedvrachtwagen met snoep goed in de aarde, want hij is een autofreak met een voorkeur voor de Opel Corsa (in eerste instantie de enige woorden, die we van hem verstonden. Maar met handen en voeten begrepen we elkaar. Moe en voldaan doken we rond 11.30 in bed. Zaterdag. We zijn om 08.00 uur opgestaan en genoten van een ontbijt, dat niet onderdeed voor het diner de voorgaande avond. Voor de middag (of tussendoor) stonden twee grote lunchpakketten klaar. Om 09.00 uur bracht Marzena ons met haar seicento naar het dorpsplein. We wilden eigenlijk wel gaan lopen doch dat was “not done”. In ditzelfde weekend is ook een gezelschap van ca. 50 Fransen op bezoek. Die waren de voorgaande avond aangekomen met eigen touringcar, welke nu weer klaarstond op het plein. De Hollanders hadden een eigen bus. Beide bussen reden naar de plaats Znin, waar we in een smalspoortreintje met open wagonnetjes stapten voor een rit van ongeveer 40 minuten door een mooi landschap met meertjes. Onderweg kwamen we nog langs een spoorwegmuseum met diverse oude stoomlocs. Onze eindbestemming was Biskupin. Biskupin is één van de belangrijkste archeologische vindplaatsen van Europa waar wetenschappers uit de hele wereld onderzoek komen doen. In 1933 ontdekte een plaatselijke onderwijzer enkele handbewerkte houten stokken, die bij laag water boven het water uitstaken. Hij lichte het museum van Poznan in, dat kon vaststellen, dat het ging om een dorp uit de Vroege ijzertijd, dat door de modder was geconserveerd. Omdat het schiereiland vroeger nog niet met het vaste land verbonden was, lag er een 120 meter lange brug. Tegenwoordig is het dorp te bereiken over een pad. Het complex strekt zich in een ovaal over het hele eiland uit. Het werd beschermd door een ring van golfbrekers en een zes meter hoge en drie meter brede verdedigingswal van hout en aarde. Het verkeersnet van de nederzetting bestond uit een ringweg langs de verdedigingswal en elf parallel lopende straten. De straten waren belegd met houtblokken, zodat ze niet in de modder zouden wegzakken. In het midden was een ruimte vrijgehouden voor samenkomsten. De oorspronkelijk 106 huizen waren ongeveer van dezelfde grootte en hadden dezelfde indeling: een stenen vuurplaats in het midden en een verhoogd platform om op te slapen. In elk huis woonde een tien tot twaalf leden tellende familie, zodat in de nederzetting in het totaal zo’n duizend mensen op elkaar gepakt hebben gezeten. Opgravingen op andere plaatsen hebben aangetoond dat het grondpatroon van deze nederzetting en de bouwwijze van de huizen tot in de tijd van de vroege Piasten werden toegepast. Aan één van de straten is de bebouwing helemaal gereconstrueerd. In het museum krijg je een goede indruk van de levenswijze 2500 jaar geleden. Uit de opgegraven gebruiksvoorwerpen die er zijn uitgestald kan worden afgeleid, dat de mensen leefden van de jacht, de veeteelt en de landbouw. Cultuurvoorwerpen duiden op de rituele verering van natuurkrachten en voorouders. Er zijn plannen om bij het museum enkele bouwwerken te plaatsen, die in de omgeving zijn opgegraven en er komt misschien een boerderij, waar alleen prehistorische methoden worden toegepast. Bij Biskupin stapten wij weer in de bus om ergens onderweg in een restaurant de lunch te gebruiken. Hier proefden we voor het eerst de bietensoep chlodnik, die ondanks de kleur toch erg goed smaakte. De rest van de lunch was weer veel vlees. Na de lunch met de bus naar Gniezno. De eerste hoofdstad van de Poolse staat. De patroon van de stad is St. Adalbert. Keizer Otto lll bezocht zijn graf in het jaar 1000. Op de heuvel een monumentale gotische kathedraal uit de 14de- 15de eeuw, in de kelders fragmenten van eerdere sacrale bebouwing. In het presbyterium een barokke biechtstoel met zilveren St. Adalbert relikwieën, daarnaast zijn grafmonument. De Gniezno-Deur in de kathedraal, waarop de geschiedenis van het leven en de dood van St. Adalbert is afgebeeld, is het mooiste voorbeeld van Romaanse kunst in Polen. Na het aanschouwen van de kathedraal even de stad ingelopen om wat “anjootjes” voor Maria te kopen en in de bus weer terug naar Mieścisko. Onze vrees werd bevestigd. Bij aankomst rond 18.00 uur bij Maria en Marzena stond de tafel weer vol met opgestapeld vlees, salades, kip voor weer minstens 15 man. Maar Maria ging helemaal uit haar dak vanwege de anjootjes. Marzena heeft verkering met Kuba, een jongen, die woont en werkt in Poznan. Leuke jongen, die heel goed overweg kan met Daniel. Kuba spreekt redelijk Engels dus de conversatie ging wat beter. Met Kuba, Marzena en Daniel reden wij die avond naar iets buiten Mieścisko, waar een grote steen lag, die wellicht iets te maken had met de Adalbert van Gniezno. De link ontging ons echter. Daarna naar de buren Jan en Yvonne, waar Arie en Ria Kemp verbleven voor de koffie, wodka en grote stukken taart, want de moeder des huizes Stephanie had haar naamdag. Daarna weer tegen twaalven moe in bed gedoken. Kuba moest in de kamer op de bank, want wij hadden de kamer van Marzena. Maria, Marzena en Daniel deelden een andere kamer. Zondag Na weer een uitgebreid ontbijt deze keer tegen 09.00 uur lopend naar de plek waar de jaarmarkt gehouden zou worden. Helpen met opbouwen van de partytenten en het uitstallen van de koopwaar. Al voor de eigenlijke start van de markt staan al mensen te dringen om hun slag te slaan. LN onze kramen was voor een groot deel kleding te koop, maar ook knuffels, koperwaar en bloembollen vonden gretig aftrek. Erg leuk om de waar aan te prijzen en te verkopen. Goed was enige ervaren kooplui bij de hand te hebben, die hun klanten al kennen, waardoor de “professionele” klanten niet te goedkoop met de handel ervandoor gingen. Ook leuk om mensen, die het goed kunnen gebruiken voor een vriendenprijs tevreden te kunnen stellen. De opbrengst was voor het sanitair van de kleuterschool. Tijdens de markt werden wat officiële dingen afgewikkeld op een podium ter opening van het oogstfeest en werden volksliederen gezongen. Daarna begon de disco, die tot in de late uren door zou gaan. Na de markt weer van de intussen verwachte hoeveelheid eten bij het diner genoten. Toch wel moe en klam na de marktdag gevraagd of we konden douchen en dat kon uiteraard, maar dan moest het water wel eerst 2 uur opwarmen. Dus in de tussentijd weer taart met wodka. Toen Anjo in bad lag viel de stroom uit, was gelijk ook de disco stil die we in huis konden horen. Wij hebben verder gebaad met kaarslicht en tegen 22.00 uur weer terug naar het terrein van de markt voor het grootse vuurwerk. Vlak voor dat af zou gaan was er weer stroom en kon de disco ook weer op volle kracht verder. Na het vuurwerk, dat wij bezochten met Kuba, Marzena en Daniel waren we het welzat en keerden weer voldaan terug voor een verdiende nachtrust. Maandag Na het ontbijt gingen wij naar het huis, waar Henk en Dilia verbleven en reden naar het gymnasium. Daar vond de opening van het schooljaar plaats. Heel officieel met tijdens het zingen van het volkslied het binnendragen van de vlag, toespraken van de directrice en de burgermeester en een ingestuweerd stuk door de leerlingen. We zaten op meubilair, dat onlangs uit Nederland was gekomen van de Kees Boekeschool in de Bilt. Na het gymnasium even langs de bouwplaats gereden, waar Jean een huis aan het bouwen is en daarna in karavaan richting Poznan. Het toeristische centrum van Poznan wordt gevormd door de Oude Markt. Rond het middaguur verzamelen zich hier, bij de mooie façade van het renaissance stadhuis, dagelijks mensen om bij de reveille de blikken bokken te bewonderen, die op de toren verschijnen. In de mooie historische vertrekken van het stadhuis is thans het Stedelijk Museum van Poznan gehuisvest. In de stijlvolle huizen in de omgeving bevinden zich restaurants en cafés, wijn- en bierhuizen, die in de zomer gezellige terrasjes openen. Wij maakten uiteraard gebruik van het mooie weer om op het terras een kop koffie te nemen op kosten van Jean, die jarig was die dag. Men treft hier ook winkels met souvenirs, kunstwerken en antiek, in de wandelgangen van de middeleeuwse huizen verkopen schilders hun werk. Rondom de Oude Markt vindt men aan de smalle steegjes veel historische gebouwen. Wij bezochten de Parish Church, die men grondig aan het restaureren is. Daarna uiteraard nog wat lekkers gegeten op een terras op de oude markt. Niet te veelwant we verwachten weer wat van onze gastgezinnen. En dat was niet overbodig, want hoewel we ’s avonds een afscheidsfeest met eten zouden hebben met alle gasten en gastgezinnen, stond ook nu weer de tafel groots gedekt voor ons klaar. Kuba was die morgen weer vertrokken naar Poznan om te gaan werken. Samen met Maria, Marzena en Daniel bezochten wij eerst de bibliotheek, waar Marzena parttime werkt en daarna het afscheidsfeest in een feestzaal ” Dom Strazaka” in een naburig plaatsje. Een gezellig feest met toespraken, uitreikingen van de opbrengsten van de jaarmarkt, veel vlees, wodka en vruchtensap. Onder begeleiding van een Poolse disco werd veel gedanst en al naar gelang de hoeveelheid wodka gehost. Wederom moe maar voldaan voor de laatste nacht terug naar het huis van Maria. Dinsdag Na het ontbijt en de uitgereikte lunchpakketten moesten we afscheid nemen van Maria, Marzena en Daniel. Marzena en Daniel brachten ons weg naar het gemeentehuis en zij moest gelijk door met Daniel, want die moest naar school. In het gemeentehuis kregen we nog een laatste kop koffie en een afscheidspeech, waarna we rond 09.00 uur weer vertrokken naar Maartensdijk. Zonder deze keer verkeerd gereden te zijn verliep de reis voorspoedig en kwamen we na een lekker etentje voorbij de Hollandse grens bij een bij Henk bekend restaurant weer thuis. Conclusie We waren redelijk voorbereid op wat er zou kunnen komen. De hartelijkheid en vriendelijkheid van vooral ons gastgezin overtrof echter onze verwachtingen. Wij voelden ons af en toe opgelaten door wat men allemaal voor ons overhad. Je moest erg op je woorden letten als je iets lekker of mooi vond, anders stond het binnen de kortste keren bij je bord. Zeker als je beseft, dat deze mensen het veel minder breed hebben dan wij, moet hun gastvrijheid gewaardeerd worden. Conclusie is dat wij zeker nog eens op herhaling willen. Tevens lijkt het ons leuk vooral leden van het gastgezin eens bij ons in de Gruttolaan te ontvangen.
Ad en Anjo
Wat een heerlijke septembermarkt uitwisseling.
En wat hebben we het, na een natte augustus maand, getroffen met het weer. Zondagmorgen vroeg regende het nog behoorlijk. Dit wordt een “ramp” dacht ik op dat moment. Toch kwam alles goed. Waar ikzelf erg van heb genoten, is, dat de mensen, die voor het eerst mee waren naar de markt en met deze uitwisseling, er zo intens van hebben genoten. Zo erg zelfs, dat ze al weer staan “te trappelen” om een volgende keer mee te gaan. Ik wil heel nadrukkelijk, zonder namen te noemen, iedereen heel hartelijk danken voor de geleverde bijdrage voor het slagen van de markt en de uitwisseling. Vooral degenen, die ook voor die tijd altijd klaar stonden en nog staan voor het organiseren, het voor elkaar maken van alles en nog wat en op die manier een extra bijdrage leveren voor het slagen van de markt. Dit bedankje gaat misschien, in het feestgedruis, zoals dit jaar op maandag avond in Dom Kultura van Sarbia (Club Sarbia), verloren en door de kakofonie van talen komt het niet over.
Allen hartelijk dank.
Wie gingen er dit jaar met Razem naar de markt?
Hanka en Sjef Vossen
Dick en Truus Stok
Arie en Ria Kemp
Dilia en Henk van de Bunt
Ad en Anjo Nieuwenhuis
Martin en Tonnie Bitter
Jet Buisman
Anneke Meijer
Wim van Loo
Cathie Schouten
Hedy van Zyl
Toos Backx
Jean Rijksen
Inhoud
Van de voorzitter. 1
Poolse gasten bezoeken voor de elfde keer het Groenhorst College. 2
Bezoek Poolse gasten van 18 tot 22 april 2006. 3
Groenhorst College bezoekt Mieścisko. 4
Gezocht: Gastgezinnen!!. 5
Reis naar Karpacz. 5
Reis verslag polen kamp 2006 reünie. 7
Voor het eerst naar Polen. 13
OPNIEUW NAAR POLEN. NU NAAR MIESCISKO.. 13
Een korte impressie van het bezoek, gehouden van 1 t/m 5 september aan Mieścisko in Polen. 14
RAZEM SEPTEMBER 2006. 17
Wat een heerlijke septembermarkt uitwisseling. 21
Wie gingen er dit jaar met Razem naar de markt?. 21
Inhoud
1. Van de voorzitter
2. Poolse gasten bezoeken voor de elfde keer het Groenhorst College
4. Bezoek Poolse gasten van 18 tot 22 april 2006
5. Groenhorst College bezoekt Mieścisko
6. Gezocht: Gastgezinnen!
6. Reis naar Karpacz
7. Reis verslag Polen kamp 2006 reünie
12. Voor het eerst naar Polen
12. Opnieuw naar Polen, nu naar Mieścisko
14. Een korte impressie van het bezoek van 1 t/m 5 september aan Mieścisko in Polen
16. RAZEM September 2006
22. Wat een heerlijke septembermarkt uitwisseling
22. Wie gingen er dit jaar met Razem naar de markt?